Jeffrey W. Baldwin † (1965-2022)

Tο Ελληνικό Βιβλικό Κολέγιο υπήρξε το επίκεντρο της υπηρεσίας του Τζεφ. Όταν ξεκίνησε να διδάσκει στα μέσα της δεκαετίας του 1990, το «Βιβλικό Σχολείο» (όπως ήταν τότε γνωστό) είχε μόλις μετακομίσει στις εγκαταστάσεις του στο Πικέρμι.  Η παρουσία του Τζεφ, τόσο ως καθηγητή, και βέβαια και ως διευθυντή από το 2004 και μετά υπήρξε καταλύτης στην ανάπτυξη του έργου.  Παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη από τους γονείς του (και συνιδρυτές της σχολής), Μπιλ και Μάριον Μπάλντουιν, ο Τζεφ παρέδωσε ένα ακαδημαϊκό ίδρυμα το οποίο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά και αμερικανικά. Εκτός όμως από διευθυντής, ο Τζεφ υπήρξε προπάντων καθηγητής, μέντορας, πνευματικός πατέρας και φίλος στους φοιτητές και τις φοιτήτριές του. Εάν στα κηρύγματά του ήταν εντυπωσιακός, μέσα στην τάξη ήταν καθηλωτικός.  Το υψηλότατο ακαδημαϊκό του επίπεδο έλαμψε, τόσο στο Κολέγιο, όσο και σε ακαδημαϊκά συνέδρια στα οποία μιλούσε. Ο Τζεφ μπορεί να έφυγε, αλλά άφησε πίσω του μια ολόκληρη γενιά μαθητών και μαθητριών του, οι οποίοι υπηρέτησαν και υπηρετούν σε ένα ευρύτατο φάσμα διακονιών σε όλον τον κόσμο.

Σωτήρης Μπούκης (Αστήρ της Ανατολής, 165/4.22)

Λόγια του Jeff σ’ έναν φίλο

«Είμαι χριστιανός, επειδή ο Σταυρός είναι το πιο όμορφο πράγμα που έχω δει ποτέ! Συμβολίζει, όχι απλά και μόνο πίστη σε έναν Θεό, αλλά την πίστη σε έναν Θεό που θα φτάσει στα άκρα από αγάπη. Έχω δει χριστιανούς να τα κάνουν θάλασσα, να συμβιβάζονται, να διαστρεβλώνουν και να προδίδουν αυτό το μήνυμα επανειλημμένα… αλλά η ιδέα ενός Θεού σταυρωμένου από αγάπη για τον κάθε – μα κάθε – άνθρωπο, δηλαδή έναν Θεό που μπορεί να αποδείξει την αγάπη Του με τα σημαδεμένα από τα καρφιά χέρια Του… αυτό είναι που μου δίνει ελπίδα και στηρίζει τη δική μου αδύναμη και παραπαίουσα πίστη… Και καθώς εσύ κι εγώ φτάσαμε πολύ κοντά στον θάνατο, για εμένα κάνει τεράστια διαφορά το να πιστεύω ότι η Αγάπη με περιμένει, ακόμα και πέρα από την άβυσσο, και ότι το νόημα του κόσμου όλου και αυτής της ίδιας της ζωής μας ήταν να ανταποκριθούμε σε αυτήν την ατέλειωτη, απέραντη αγάπη.

Έχω τις δικές μου μάχες με μια αρρώστια που δεν θέλει να με αφήσει… Εγώ συνέχεια την πολεμάω κι εκείνη συνεχίζει να επανέρχεται. Είναι ένα περίεργο πράγμα το πώς μπορούμε να έχουμε θαυμαστές και καταπληκτικές σκέψεις, αλλά ταυτόχρονα οι ζωές μας να κρέμονται από μια κλωστή υλικών μορίων. Αλλά μου φαίνεται αδύνατον να πεθαίνουν οι ψυχές μας και μαζί με αυτές το καθετί που ζήσαμε, σκεφτήκαμε, αισθανθήκαμε και αγαπήσαμε. Ποιο θα ήταν το νόημα της οποιασδήποτε εμπειρίας έχουμε ζήσει, εάν τελικά είναι απλά να φύγουμε και να χαθούμε μαζί με όλες τις αναμνήσεις αυτού που ζήσαμε;

Για εμένα, εάν υπάρχει κάποιος Δημιουργός που μας αγαπάει (και η καταπληκτική ομορφιά και ο σχεδιασμός του κόσμου και των σωμάτων μας είναι επαρκής ένδειξη γι’ αυτό), τότε αυτό συνεπάγεται ότι Αυτός θα μας αναστήσει, επειδή αλλιώς δεν θα υπήρχε λόγος να ολοκληρώσει/«κλείσει» την ιστορία με το να στέκεται απλώς πάνω από όλα τα πτώματα της ανθρωπότητας ανά τους αιώνες. Ένας τέτοιος Θεός, που θα ήταν ικανός να δημιουργήσει απλά και μόνο για να καταστρέψει μετά, θα ήταν ένας σκέτος «φαρσέρ», θα ήταν περισσότερο σαν ένας διάβολος παρά θεός. Δεν θα υπήρχε λόγος να δημιουργήσει έναν κόσμο και ανθρώπους με τέτοια μεγαλοπρέπεια, απλά και μόνο για να μας οδηγήσει στη λήθη.

Γι’ αυτό η πίστη στον θάνατο και στην ανάσταση του Χριστού είναι τόσο σημαντική – δείχνει τί μπορούσε να περιμένουμε για τους εαυτούς μας. Μόνο ο Σταυρός του Χριστού εκφράζει την αγάπη στην τελειότητά της και στην απολυτότητά της. «Κανείς δεν έχει μεγαλύτερη αγάπη, από κείνον που θυσιάζει τη ζωή του για χάρη των φίλων του» (Κατά Ιωάννη 15:13). Ο Σταυρός είναι η στιγμή όπου η απέραντη, αιώνια αγάπη αποκαλύπτεται στον πεπερασμένο κόσμο μας. Είμαστε απόλυτοι γι’ Αυτόν και μας έχει αγαπήσει απείρως, άνευ όρων, αιώνια, λυτρωτικά. Δεν υπάρχει φιλοσοφικό ή θρησκευτικό κείμενο, δεν υπάρχει καμιά άλλη αφήγηση σε όλη την ιστορία, που να μπορεί να μιλήσει για μια αγάπη μεγαλύτερη από αυτήν του Θεού που έστειλε τον Γιο Του να πεθάνει σ’ έναν σταυρό «για εμάς και τη σωτηρία μας». Ακόμα και αν κάποιος αναρωτιέται και αμφιβάλλει εάν αυτό είναι όντως πραγματικό και αληθινό, κανείς δεν μπορεί ποτέ να αμφισβητήσει ότι είναι η μεγαλύτερη αγάπη που μπορεί ποτέ να συλλάβει η ανθρωπότητα και μου φαίνεται ότι η κλήση μας θα έπρεπε να είναι ο εορτασμός αυτής της καταπληκτικότερης αγάπης, που θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε – τίποτα λιγότερο. Αυτή με έχει κρατήσει και στηρίξει στις πιο ζοφερές στιγμές.

Πίστεψε στην αγάπη του Χριστού, μείνε προσκολλημένος στον Σταυρό Του, γνώριζε ότι Αυτός είναι πάντα μαζί σου, μέχρι το τέλος και πέρα από αυτό, στον κόσμο χωρίς τέλος.»